به بهانه اعدام سهيلا قديري

خبر كوتاه بود اما ملال انگيز ، سهيلا قديري اعدام شد. زني كه بي گمان جنون داشت ، اما گويا قاضي اين جنون را قبول نداشت. ايا ميتوان قبول كرد مادري كه فرزند دلبندش را ميكشد جنون ندارد ؟ كدام مادر عاقلي اينگونه عمل ميكند؟ شوربختانه طي اظهاراتوكيل سهيلا هيكس از اسم واقعي او خانواده اش فاميلش خبر ندارد.

كسي كه اينگونه زندگي ميكرده است آيا ميتواند سالم باشد ؟ ميتوانسته سالم رشد كند ؟ دختري كه از 16 سالگي از خانه فرار كرده براي اينكه به ازدواج اجباري تن ندهد ،‌ دختري كه بارها و بارها مورد سوء استفاده جنسي و حتي گروهي قرار گرفته (بنا به اظهارات وكيلش) آيا ميتوانسته مادر عاقلي باشد؟ از قاضي كه حكم به اعدام اين زن نگون بخت داد بايد پرسيد پس جنون چيست ؟

اما نكته قابل تامل تر اين بود كه بنا بر اظهارات مينا جعفري وكيل سهيلا ، با هر سختي بوده همسر سيغه اي سهيلا را پيدا ميكنند و به حضور قاضي ميآورند و همسر به عنوان ولي دم كودك كشته شده از قصاص گشذت ميكند اما گويا جناب قاضي خود گذشت نداشته اند. براستي چگونه است كه يك زن تنها بي پناه غريب و محنون به راحتي به چوبه دار ميرسد و اعدام ميشود ؟ اما در عوض پليسي كه با ماشين نيروي انتظامي در روز عاشورا از روي مردم رد ميشود و آنها را به زير ميگيرد نه تنها توبيخ و تنبيه نميشود بلكه مورد حمايت هم واقع ميشود (شاهدي كه در دادگاه شهادت داده بود ماشين پليس از روي يك خانمي در ميدان وليعصر رد شده به زندان محكوم ميشود)

بيچاره مردمي كه بايد با چنين قضاتي گذران زندگي كنند.